Dlaczego klawisze molowe brzmią „smutno”?

Edgar Gonzalez

2011-04-27 09:23:22 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Klawisz durowy jest obecny z natury w każdej granej nucie. Dlatego jest interpretowane jako normalne zachowanie, szczęśliwy dzień w naszym życiu, ponieważ tego właśnie się spodziewamy.

klawisz molowy jest przeciwstawny do klucza głównego i jest przez nas postrzegane (bez świadomości), jakby coś było nie tak, stąd smutek lub niepokój.

Dalsze wyjaśnienie: Kiedy słyszysz notatkę, to, co naprawdę słyszysz, to wibracje. Dla każdej nuty występuje cały zestaw wibracji, które mają miejsce, a których nawet nie odbieramy.

Kiedy grasz niskie C, nie słyszysz tylko C, ale wszystkie inne harmoniczne lub alikwot należący do C. To znaczy przechodzenie od niższego do wyższego tonu, grane niskie C, następnie C (oktawa), potem G, potem kolejne C, potem E, i tak dalej, za każdym razem mniej odległość między bieżącym wydźwiękiem a następnym.

Jak być może zauważyłeś, pierwszych 5 dźwięków (C, C, G, C, E) tworzy triadę durową. Oznacza to, że z natury triada durowa jest zawsze obecna.

Nuta prowadząca do triady molowej to Es, która jest 18. tonem w szeregu harmonicznym. Z tego powodu i ponieważ główna triada jest zawsze obecna, powoduje to sprzeczność, którą nasza ludzka natura rozumie jako smutek, niezgodność i niepokój.

Jeśli chcesz zagłębić się w to głębiej, zdecydowanie polecam Wykład Leonarda Bernsteina „Pytanie bez odpowiedzi”, w którym zajmuje się dogłębnym i szczegółowym wyjaśnieniem tej i innych podobnych spraw.

Tutaj leży muzyczna uniwersalność.

Edytuj: Można go uznać za uniwersalny, ponieważ fizyka wykazała jego istnienie w przyrodzie i, jak mówi ten sam Bernstein, główną triadę (a nawet do skali pentatonicznej, która używałaby podtekstów 5 i 6) można znaleźć w kultury na całym świecie.

Szczerze mówiąc, trudno mi zrozumieć, jak to odpowiada na pytanie.

Może nie wyrażam się wystarczająco jasno. Mam nadzieję, że ta ostatnia zmiana pomoże.

@Edgar Gonzaelz Widzę, dużo lepiej, dzięki - wycofałem swój głos przeciw. Jednak to, co mówisz, brzmi dla mnie dziwnie… czy mówisz, że każdy „naturalny” dźwięk, poza instrumentem, ma tonację durową?

Nadal nie rozumiem, jak to na cokolwiek odpowiada.

@Billare: Cóż, mówię, że tonacja dur może być zauważona jako pierwsza niż molowa w serii harmonicznej

@Billare mówi, że każda nuta (poza czystą falą sinusoidalną) w naturalny sposób zawiera podtony (które mogą być wyrażone jako fale sinusoidalne o różnych wysokościach), a ta seria alikwotów zaczyna się od dźwięków triady durowej, tworząc tercję wielką dźwięk interwałowy jest „naturalny”, a trzeci, mniejszy, z kolei dźwięk „mniej naturalny” lub „smutny”. Zobacz także http://en.wikipedia.org/wiki/Musical_acoustics

@Edgar Gonzalez: „z natury” to bardzo mocne określenie. Być może powinieneś powiedzieć „fizycznie”. Również twoje rozumowanie nie bierze pod uwagę kilku i złożonych przemian, którym podlega widmo dźwiękowe w naszym układzie słuchowym i mózgu, powodując między innymi zmianę kolejności i tworzenie alikwotów.

Twoje wyjaśnienie, że „klucz durowy jest obecny z natury w każdej granej nucie. Dlatego jest interpretowane jako normalne zachowanie, szczęśliwy dzień w naszym życiu…” można łatwo przepisać na „klucz główny jest obecny z natury w każdej zagranej nucie. Dlatego jest interpretowane jako * zbędne * zachowanie, * monotonne * dzień w naszym życiu. " Chociaż zgadzam się z tym, co mówisz w odniesieniu do nauki o dźwięku, myślę, że wprowadzasz własne kulturowe uprzedzenia dotyczące współbrzmienia / dysonansu. Dźwięk jest zjawiskiem naturalnym, z drugiej strony muzyka jest wytworem człowieka.

@seanreads Prawda, ale te podteksty istnieją w naturze, niezależnie od pochodzenia muzyki. Dlatego w pewien sposób się z tym dostrajamy. Globalnie powszechnie rozumie się, że kluczem głównym jest szczęście, a nie kwestia kultury. Nie uważam też, że nieletni należy klasyfikować jako smutny, ale raczej jako emocjonalny. Bawi się twoimi emocjami, czasami sprawia, że czujesz się smutny, innym razem daje ci poczucie siły. Większość metalowych kawałków jest drobnych i dość często dają poczucie mocy, o którym mówię.

Uważam, że ta odpowiedź nie jest prawdziwa. Zawsze obecne są również podteksty nut składających się na akord molowy.

@Agos Prawda, ale im wyższy ton, tym mniej intensywny, a więc mniej zauważalny.

Nie zgadzam się z tym, że „Kiedy grasz niskie C, nie słyszysz tylko C, ale wszystkie inne harmoniczne lub alikwoty należące do C”. Nasze systemy ucha i percepcji nie dodają każdego wydźwięku. Wiele instrumentów to robi, ale nie wszystkie instrumenty.

Jeśli ta odpowiedź sugeruje, że klawisze główne są szczęśliwe z powodu pewnych psychologicznych skutków podtekstów (sformułowanie nie ma dla mnie sensu), to BARDZO się nie zgadzam. Jak słusznie stwierdza sventechie poniżej, nasza kultura wpływa na nasze emocjonalne reakcje na muzykę. Przez całe życie oglądamy filmy, w których wesołe sceny mają tonację durową, a sceny smutne - melodię molową. Jest wiele kultur, które odwróciły to od kultury zachodniej. Tak jak niektóre kraje jeżdżą po drugiej stronie drogi.

Skoro septyma mała występuje przed tercją małą w serii harmonicznej, czy to sprawia, że dominująca septyma jest jeszcze szczęśliwsza niż tercja wielka, ponieważ jest jeszcze bardziej naturalna? Czy może przynajmniej tworzy wtedy mniej „napięcia” niż mniejsza tercja? Oczywiście (zachodnia) praktyka muzyczna nie zgadza się, a dominująca septyma służy do wytworzenia napięcia w obu skalach durowych i molowych. Kłótnie z podtekstami i seriami harmonicznymi pokazują tylko, jak ogromny musi być wpływ kulturowy, biorąc pod uwagę, że nasze zachodnie skale z 12 tonami są coraz bardziej odstraszane od serii harmonicznych.

Czy to są wykłady, o których mówiłeś? http://www.openculture.com/2012/03/leonard_bernsteins_masterful_lectures_on_music.html

Łatwo jest wymyślić jakąś wiarygodną opowieść o tym, dlaczego to czy tamto powinno być interpretowane w taki czy inny sposób, ale jest to całkowicie pozbawione wartości naukowej. Odpowiednie dowody pochodzą z psychologii i antropologii (i chociaż nie jestem z nimi wystarczająco zaznajomiony, aby udzielić alternatywnej odpowiedzi, wiem, że istnieje obszerna literatura empiryczna na ten temat).

Uwaga Dębilskiego na temat małej septymowej septymy naprawdę zasługuje na uwagę, chociaż nie do końca zgadzam się co do sensu odstrajania zachodnich skal. Uważam, że jest coś do powiedzenia na temat serii alikwotów, ale jest ona znacznie bardziej subtelna niż wyjaśnienie podane powyżej. Oczywiście możemy tańczyć wokół tego tematu przez cały dzień i mówić „to kulturowe”, ale oczywiście jest dobry powód, dla którego niektóre serie są bardziej powszechnie odkrywane w różnych kulturach na całym świecie - i twierdzę, że mają one niewiele wspólnego z handel i handel, a także więcej do czynienia z spektrum nut.

Zobacz poniżej moją próbę wydestylowanego i pełniejszego wyjaśnienia wpływu stosunków harmonicznych na odczucie triady.

Stwierdzenie, jakie możemy wysunąć z fizyki (używając serii harmonicznych) jest takie, że akordy durowe są bardziej * znajome *. Naturalne może być stwierdzenie, że akordy durowe są zatem bardziej * naturalne * lub * szczęśliwsze *, ale ignoruje to inne konkurencyjne czynniki, takie jak wpływ kulturowy. Myślę, że pełne wyjaśnienie musi odnosić się zarówno do fizyki, jak i psychologii.

sventechie

2011-04-27 00:11:25 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Nie są uważane za smutne „powszechnie”. Na przykład w dżungli amazońskiej (szczególnie w Brazylii) i w niektórych miejscach na Bliskim Wschodzie ludzie używają klawiszy moll do radosnych piosenek. Zasadniczo niektórzy eksperci twierdzą, że ma to związek z właściwościami mowy naturalnej. Oto wyjaśnienie:

http://philipball.blogspot.com/2010/01/is-minor-key-music-sad-for-everyone.html

Tak, nie sądzę, że są smutni z samej swojej natury. Są po prostu stereotypowe.

Ale dlaczego są w ten sposób stereotypowi?

@Ben: Dlaczego cokolwiek jest stereotypowe? Ktoś gdzieś twierdził, że tak jest, a wszyscy inni mu uwierzyli. Osobiście nigdy tego nie rozumiałem. To tylko jeden z tych utrwalających się mitów, który niewielu kwestionuje.

@Lennart czekaj, ktoś gdzieś twierdził, że tak było, a potem różne kultury, które nie miały ze sobą komunikacji, zgodziły się z tą opinią, której nigdy nie słyszeli?

Tak, „stereotypowy” to nie jest właściwe słowo. Bardziej prawdopodobne jest to, że dźwięk jest odbierany przez filtr specyficznej kulturowo estetyki i innych czynników (które mogą być podobne w niektórych kulturach i niepodobne między innymi), aby wytworzyć wspólną ocenę, że „brzmi” smutno / radośnie / niespokojnie / cokolwiek.

Szczęśliwy i rozmyślający prawdopodobnie nie wykluczają się wzajemnie. Mogę się nie zgodzić, że nieletni jest koniecznie smutny, ale myślę, że jest ogólnie bardziej ponury. Trwa debata na temat tego, czy kultura Greków mogłaby być inna, gdyby używali głównych kluczy, i jestem skłonny wierzyć, że odpowiedź brzmi: tak, jako przyczyna lub skutek.

@Rein: „różne kultury, które nie miały ze sobą komunikacji, wszystkie się zgadzały” - o których różnych kulturach mówisz? Zobacz zarówno tę odpowiedź, jak i odpowiedź Alexa Bassona - pytanie zawiera fałszywą przesłankę.

Tak, goci cieszą się na a-moll.

Byłoby interesujące zobaczyć, czy istnieje jakaś korelacja między lokalnymi szczęśliwymi / smutnymi kluczami a lokalną fauną. Może amazońskie ptaki śpiewają w tonacji molowej?

Aby dodać do tego, [McDermott, Josh H. i in. „Obojętność na dysonans u rdzennych Amazończyków ujawnia kulturowe zróżnicowanie w postrzeganiu muzyki”. Nature 535.7613 (2016): 547-550.] (Http://www.nature.com/nature/journal/v535/n7613/abs/nature18635.html) wykazała, że istnieją ludzie (w tym przypadku rdzenni mieszkańcy). Plemię boliwijskie), które w ogóle nie preferują współbrzmienia nad dysonansem (używając tercji wielkiej, kwarty doskonałej, kwinty doskonałej i triady wielkiej jako interwałów spójnych oraz sekund małej, sekundy wielkiej, trytonu, septymy wielkiej i rozszerzonych triad dysonansowych).

Alex Basson

2011-04-27 00:11:05 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Nie powiedziałbym, że to w ogóle jest uniwersalne. Na przykład wiele piosenek w żydowskiej tradycji muzycznej jest napisanych mniejszymi tonami, ale wyrażają radosne emocje. Niewiele rozumiem o indyjskiej muzyce klasycznej, że opiera się na skali, a nie na centrum.

Tak, wiele kultur nie używa ustalonych centrów tonalnych (podobnie jak zachodnia, aż do kilkuset lat temu). Główne / pomniejsze rozróżnienia nie mają większego sensu w tego rodzaju muzyce.

Tak, a także piosenki takie jak „We Three Kings” używają tego, aby przekazać bardziej formalny ton. Drobne klawisze postrzegam jako emocjonalne, a nie tylko smutne.

Muzyka mollowa może wyrażać radość poprzez energię i żywioł, ale nigdy nie jest „naiwnie radosna”.

Zgadzam się. Grałem całkiem sporo muzyki w tonacji molowej, która wcale nie jest smutna - chociaż technicznie rzecz biorąc również w tonacji molowej, ponieważ wiele z nich zostało napisanych, zanim obecny system dur / moll został formalnie uznany przez większość kompozytorów, ale i tak wiele rzeczy jest w tonacji molowej. Niektórzy są melancholijni, inni smutni, ale inni są skoczni i niezwykle optymistyczni. To sprawia, że identyfikacja tonacji na podstawie ucha jest trudna, jeśli zbytnio polegasz na nastroju.

@Michael:, co jest również interesujące w przypadku piosenki We Three Kings, to fakt, że została napisana w czasie 3/8 (co, jak sądzę, oddaje radosny nastrój) i ostatecznie kończy się na dur.

Alejandro García Iglesias

2012-06-05 07:56:53 UTC

view on stackexchange narkive permalink

To pytanie jest często zadawane w sieci i odpowiedź na nie jest skomplikowana. Jest to częściowo kulturowe, a częściowo psychologiczne.

Jak powiedział Edgar Gonzales w swojej odpowiedzi, jest pewne wyjaśnienie w harmonii nut. To, co powiedział, jest poprawne, ale nie bierze pod uwagę temperamentu. Muzyka zachodnia opiera się na równym temperamencie i jako taka nie jest szanowana idealna progresja harmonicznych nuty, co psuje idealną harmonię.

Poza tym jest osobista, są też wiele ważnych piosenek, które brzmią dla mnie smutno (w sposób, który trochę mnie brzydzi), a także zależy to od intencji kompozytora.

Osobiście gama durowa brzmi dla mnie nudno i czasami może być smutny (w tępy sposób), ale dla mnie skala pomniejsza jest introspekcyjna, a zaglądanie do środka jest czymś, z czym wielu ludzi nie chce się zmierzyć (mogą napotkać w środku smutek, nie wiem).

Jeśli chcesz zagłębić się w króliczą nory, indyjska muzyka klasyczna opiera się na koncepcji ragi, bardzo złożonej, niespotykanej w muzyce zachodniej. Jest to struktura modalna i jako taka obsługuje bardzo złożone „skale” i sposoby podróżowania poprzez ten układ nut i śpiewane ruchy melodyczne. Wraz z pojęciem ragi jest pojęcie Rasa, efekty i nastroje, jakie raga wywołuje u słuchacza, takie jak miłość, bohaterstwo, introspekcja, zdziwienie, i tworzą je uniwersalnie na wszystkich, jak muzyczne archetypy. . Istnieją ragi, które mają tę samą skalę Thaat, ale generują różne rasy, ponieważ układają te same nuty w różnych ruchach melodycznych (w oparciu o szereg reguł dla każdej ragi). Może się również nieznacznie różnić w zależności od składu. Weźmy na przykład ragę Asavari, Jaunpuri i ragę Darbari Kanada:

Asavari:

Rasa: Ta raga przywołuje nastroje przedstawiające tęsknotę za miłością, udręką i melancholią. ( źródło)

Jaunpuri:

„Jaunpuri (lub Yavanapuri) to poranna raga, która opisuje młodą, zmysłową i piękną kobietę. Starożytny tekst sanskrycki opisuje ją jako„… w pełni dojrzałą, cudzoziemską dziewczynę ”. Bogato ubrana, z włosami splecionymi na czole, nosi złote kolczyki w kształcie kwiatów i wysadzane drogocennymi kamieniami. Zręcznie gra rano leniwie, sącząc wino z winogron, pozwalając zobaczyć jej białe kończyny i piękną postać. ”( źródło)

Darbari Kanada

Darbari Kanada to nocna raga (grana na dworze cesarza Akbar przez mitycznego śpiewaka Tansen, który stworzył tę ragę) i jest bardzo introspektywny. Niektórzy odnoszą to do duchowego oddania.

To przykład odcieni, które ta sama skala może mieć na podstawie różnych Jak wiesz, sztuka zajmuje się naszym bezsłownym, podświadomym, symbolicznym obszarem i może mieć tysiące kolorów.

(Jest dużo materiału, w który powoli się tym zajmuję, więc każdy pozwala wiem, czy popełniłem błąd.)

Tangurena

2011-04-27 00:41:04 UTC

view on stackexchange narkive permalink

To jest kulturowe. Starożytni Grecy używali jeszcze kilku skal muzycznych do określenia pewnych nastrojów (brakuje mi w tej chwili mojej greckiej historii i książek o teatrze). Powiedziałbym, że drobne klawisze brzmią smutno, ponieważ kojarzysz je z „smutkiem”, a nie dlatego, że powodują smutek u ludzi.

Zgadzam się z tą odpowiedzią. Muzyka wczesnochrześcijańska i bizantyjska, która do dziś jest używana w kościołach prawosławnych, choć czasami smutna, potrafi być bardzo zwycięska i radosna. Nie jestem pewien, czy użyłbym słowa szczęśliwy.

Najlepsza odpowiedź. To jest całkowicie subiektywne.

Shimmy Weitzhandler

2011-09-21 13:12:51 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Nie zaklasyfikowałbym skali pomniejszej jako „smutnej” i nie sądzę, że jest ona powszechnie smutna, raczej nazwałbym ją emocjonalną lub tego rodzaju kategorią. Nie jest uniwersalna ze względu na konwencję, to po prostu fakt, że drobne piosenki są bardziej poruszające duszę niż dur (w większości przypadków).

Efekt skali molowej podczas słuchania sprawia, że czujesz się emocjonalnie, ludzki mózg z natury interpretuje ten efekt w ten sposób. Dotyczy to również tańców lub szybkich piosenek, nawet tych wesołych. Weźmy na przykład węgierskie tańce Brahmsa lub ziliony tańców klezmerskich i żydowskich, z których większość jest małoletnich, a jednocześnie wesołych.

Podsumowując, właściwe słowo nie jest smutne , ale raczej emocjonalne / wzruszające / poruszające.
Oczywiście byłoby wtedy znacznie łatwiej zasmucić cię dotykaniem skali, która jest mniejsza niż durowa. A tak przy okazji, jest też wiele smutnych piosenek w major.
To nie jest uniwersalne, to moje uszy i twoje uszy, mój mózg i twój mózg, to natura.

cyco130

2014-05-20 21:11:12 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Większość odpowiedzi skupiała się na harmonicznych aspektach tego postrzegania. A co z melodyjnymi?

Nikt nie zna prawdziwej odpowiedzi. Prawdopodobnie jest to spowodowane mieszaniną niepowiązanych czynników psychologicznych i kulturowych. Ale możemy spekulować i oto moje spekulacje:

Istnieje - prawdopodobnie daleka od uniwersalności - tendencja utożsamiania wznoszących się dźwięków ze szczęściem, a opadających ze smutkiem. Może to być związane z intonacyjnymi wzorcami języków (pomyśl o angielskim okrzyku rozczarowania, spadającym „aaah”). Gry wideo z lat 80. wykorzystały to, używając rosnących efektów dźwiękowych („wooeey”) dla pozytywnych rzeczy i spadających („yeeoow”) dla negatywnych.

Teraz mówi się, że podniesione stopnie skali mają rosnący tendencja, podczas gdy niższe mają tendencję malejącą. Na przykład mała seksta w naturalnej skali molowej ma tendencję do rozwiązywania się w kierunku doskonałej kwinty, podczas gdy wielka seksta melodycznej skali molowej ma silną tendencję wznoszącą, albo do małej septymy (jak w dorian) lub wielkiej septymy, co z kolei miałoby jeszcze silniejszą tendencję do ustępowania tonikowi.

Tendencja ta, oprócz zachodniej muzyki, jest również rozpoznawana w klasycznej muzyce tureckiej. Jestem pewien, że nie jest tak uniwersalny, jak, powiedzmy, równoważność oktaw, ale mimo to występuje w więcej niż jednej kulturze muzycznej.

Możemy zdefiniować i sklasyfikować skale heptatoniczne z jakością interwałów stopni skali w stosunku do toniku. Łuski zdominowane z dużymi i rozszerzonymi interwałami mają tendencję do wznoszenia się, podczas gdy skale z mniejszymi i zmniejszonymi interwałami mają tendencję do opadania. Otóż, naturalna skala molowa ma więcej tendencji opadających z jej trzecią, szóstą i siódmą mollą niż dur z jej trzecią, szóstą i siódmą.

Spekuluję, że te dwie tendencje mogą leżeć u podstaw ten postrzegany „smutek” nieletniego.

Czy to oznacza, że skale z jeszcze mniejszymi lub mniejszymi interwałami brzmiałyby „smutniej”? Na przykład, co z frygijczykiem, który ma dodatkową małą sekundę w porównaniu z młodszym? Czy to brzmi smutniej? Rzeczywiście, przynajmniej dla moich uszu (pod wpływem zachodniej i tureckiej tradycji muzycznej). I tak, uważam, że locrian jest jeszcze bardziej przygnębiający z obniżoną piątą w porównaniu z frygijką.

Czy oznacza to również, że opadające linie melodyczne są „smutniejsze” niż zstępujące, niezależnie od skali? Po raz kolejny rzeczywiście, przynajmniej dla moich uszu. Przeanalizuj te smutne piosenki główne i wesołe piosenki drobne, a jest szansa, że w szczęśliwszych znajdziesz głównie melodie opadające, a w smutniejszych głównie melodie wznoszące.

Jest to jedyna odpowiedź, która mówi o ruchu implikowanym przez muzyczny ruch melodyczny io tym, jak wpływają na to wybory skali. Istnieją powiązania między ruchem a emocjami. Jest to prawdopodobnie najważniejsza rzecz wpływająca na to, jak kojarzymy emocje z nutami i skalami. Dodatkowo wyjaśnia, w jaki sposób możesz grać przeciwko skali: spraw, aby tryb moll brzmiał radośnie lub odwrotnie, celowo komponując wbrew ziarnom łuski.

user1306

2012-12-20 19:19:04 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Odpowiedź wciąż nie jest znana. Istnieją wiarygodne wyjaśnienia, ale nie wiemy, dlaczego w rygorystyczny sposób kojarzymy pewne uczucia z określonymi dźwiękami. To samo dotyczy przydziału pamięci dla określonych zapachów itp. Zatem każda pseudonaukowa analiza opiera się na pewnych założeniach dotyczących zwyczajów kulturowych, takich jak Drobne = smutne ...

Tim

2013-04-03 15:25:55 UTC

view on stackexchange narkive permalink

W muzyce zachodniej powszechnie przyjmuje się, że minor jest smutny, poważny, a nawet melancholijny, ale czy taka jest kolejność nut? Nie sądzę, ponieważ nuta nut w melodii molowej będzie zawierała takie same interwały, jak w melodii durowej. Może to ukryte lub leżące u podłoża akordy towarzyszące melodii; drobne akordy lub harmonia przekazują te uczucia, co jest dość dziwne, ponieważ triada durowa (CEG) składa się z tercji wielkiej i tercji małej, podczas gdy triada molowa (CEbG) zawiera mała tercja, po której następuje duża tercja, co tylko zwiększa zamieszanie - dlaczego min. akord brzmi bardziej „moll” niż maj. akord, widząc, że oba zawierają oba interwały? Czy zatem osłabiony akord brzmiałby jeszcze bardziej ponuro (ze wszystkimi min. Tercjami), czy też wzmocniony bardziej majory? Odpowiedź brzmi - prawdopodobnie nikt nie wie .....

Neil Meyer

2014-06-04 18:11:50 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Powiedziałbym, że myślenie o tonacjach molowych i durowych w tak stereotypowy sposób bardzo ogranicza kreatywność w kompozycji. Dla mnie klawisze drobne brzmią klawisze molowe i durowe.

To, czy utwór jest smutny, czy szczęśliwy, może zależeć od wyboru moll / dur, ale nie jest przez to definiowane. Z mojego instrumentu możesz na przykład wziąć El testament d'Amèlia, który jest napisany d-moll. Jest to utwór napisany prawie jak pieśń pogrzebowa i rzeczywiście bardzo smutny, ale capricho arabe jest również napisane w d-moll (przynajmniej w pierwszej części), ale z pomocą niektórych rodzajów frazowania daje efekt, który jest trzymany charakter klawiszy molowych nadal nie jest smutny.

Jon Kiparsky

2017-03-26 09:01:20 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Często klawisze durowe nazywane są „wesołymi”, a klawisze molowe są „smutne”. Dlaczego tak jest?

Jest to konwencjonalna interpretacja zachodniej muzyki klasycznej, a raczej uproszczona interpretacja niektórych konwencji zachodniej muzyki klasycznej.

Nietrudno się o tym przekonać - możesz zacząć od zauważenia, że tradycyjna gama molowa w muzyce zachodniej jest po prostu permutacją tradycyjnej dur, więc te same relacje są obecne w obu skalach. Podobnie triada wielka składa się z tercji wielkiej i tercji małej, podczas gdy triada mała składa się z tercji małej i tercji wielkiej, więc znowu te same relacje są obecne.

Można również zauważyć, że w wielu stylach muzycznych klawisze „moll” są używane do komponowania radosnej i optymistycznej muzyki. Jest wiele przykładów już przytoczonych, dodam irlandzką tradycyjną muzykę taneczną, która ma zarówno melancholijną nutę w tonacjach durowych, jak i żwawe bębny i jigi w tonacjach molowych.

Epanoui

2017-03-25 00:19:36 UTC

view on stackexchange narkive permalink

Oto wyjaśnienie DLACZEGO. Pochodzi z napięć między nutami opartymi na stosunkach ich częstotliwości.

Te interwały w Równym temperamencie są bardzo zbliżone do całości - współczynniki liczbowe, abyśmy mogli przyjrzeć się napięciom, jakie te współczynniki wywołują, aby zrozumieć, dlaczego Major brzmi ogólnie bardziej pewnie i stabilnie, podczas gdy Minor brzmi być może bardziej wewnętrznie skonfliktowany i mniej zdecydowany.

Major triada jest blisko stosunki 4: 5: 6, w których interwał doskonałej piątej (2: 3) między prymą a kwintą akordu jest najmocniejszy (najbardziej spółgłoskowy dzięki najniższemu stosunkowi liczb całkowitych), a tercja wielka jest następną najbardziej spółgłoskową. Sugeruje to grupę trzech, w których rządzi rdzeń, piąty jest bardzo pomocny, a trzeci jest w harmonii z nimi obojgiem (również ma spółgłoskę 5: 6 z piątą). Wyobraź sobie rząd, w którym wiceprezes popiera prezydenta, podobnie jak przywódca domu.

Mniejsza triada jest jednak bliska proporcji 10:12:15 (ponieważ mniejsza trzecia ma stosunek 5: 6 ), co oznacza, że po doskonałej piątej trzecia i piąta mają większą harmonię (4: 5) niż korzeń i jej trzecia (5: 6). Chociaż triada jest nadal bardzo harmonijna, nie wszystkie odnoszą się do korzenia, więc nie ma takiej samej pewnej zgody co do piątego i trzeciego „zgodnego” z rdzeniem. Korzeń można sobie wyobrazić jako wewnętrznie zakwestionowany przez piąty. Wyobraź sobie rząd, w którym wiceprezes wspiera prezydenta, ale lider Izby wykazuje większe poparcie dla wiceprezesa, więc jest trochę mniej konsensusu i siły.

Nie jestem pewien, czy to wszystko różni się tak bardzo od wyjaśnienia Edgara Gonzaleza. Odnosisz się do idei napięcia, odwołując się do zasady, że mniejsze stosunki liczb całkowitych są bardziej zgodne. Czym różni się to od wyjaśnienia Edgara Gonzaleza, który stwierdza, że akordy występujące * niżej * w szeregu harmonicznym (a zatem używające mniejszych liczb w stosunkach) są bardziej naturalne (tj. Mniej napięte)?

Myślę, że mogłeś źle odczytać mój wkład. Zwróciłem uwagę, że dwa nuty inne niż prymy w triadzie molowej nie są jednocześnie harmonicznymi prymy. To przedstawia „słabszą” zgodność z korzeniem, więc ma mniejszą dominację.

Myślę, że to właśnie opisywał Edgar Gonzalez, pisząc: „Z tego powodu, a ponieważ główna triada jest zawsze obecna, prowadzi to do sprzeczności”. Czy sie zgadzasz?

Nie próbuję się kłócić - nie widzę, żeby tak mówił, chyba że miał na myśli napisanie „między trzecią a piątą triadą molową jest jedna trzecia wielka”. Może miał na myśli „trzecią” zamiast „triady”. Czytałem, że mówił, że skoro trzecia jest wyższą harmoniczną, nie jest tak silnie związana z prymą; różni się to od stwierdzenia, że trzecia część drobnej triady dobrze łączy się z piątą, tak że korzeń wydaje się mniej potwierdzony.

Ach, myślę, że rozumiem - kiedy Edgar mówi, że triada durowa jest zawsze obecna, myślę, że ma na myśli to, że granie prymy zawsze wytwarza ton harmoniczny o jedną trzecią większą od prymy. Kiedy więc grany jest akord molowy, ucho słyszy tercję małą wraz z zawsze obecną tercją wielką. To jest sprzeczność, o której myślę, że Edgar ma na myśli. (Nie staram się też być kłótliwy - dyskusja pomaga mi lepiej zrozumieć. Może postowi Edgara przydałoby się dodatkowe wyjaśnienie / rozwinięcie.)

Krótko mówiąc, uważam, że wszystkie nuty w triadzie durowej wzmacniają prymę, ale w triadzie molowej istnieje pewna konkurencja.