Artykuły są nieprzeniknione, ponieważ brakuje ci tła i jest starannie ukrywane przed studentami, aby tylko ci, którzy czytają starą literaturę, mogą wejść na pole. Jedyny sposób na nauczenie się tego jest półhistoryczny (czyli historyczny, ale z perspektywy czasu, więc nie nauczysz się rzeczy, które są fałszywe). Przejrzyj przynajmniej sporą część pól mierniczych i łańcuchów Green / Schwarza / Witten, Polchinsky'ego i Polyakova, bez zastanowienia, aby dowiedzieć się, jakie są metody obliczeniowe. Następnie lub jednocześnie przeczytaj artykuły na temat bootstrapu z lat 60. XX wieku, aby zrozumieć, skąd to wszystko się bierze, i zrozumieć filozofię i założenia założycielskie.
Oryginalne artykuły są absolutnie niezbędne , jeśli chcesz zrozumieć temat w nieoficjalny sposób. Nie ma substytutów (z wyjątkiem artykułów przeglądowych z tej samej epoki). Boostrap staje się tabu w 1976 roku, więc od tego momentu nic nie będzie poprawne ani przekonujące z pedagogicznego, filozoficznego punktu widzenia (z wyjątkiem nawróconych). Późniejsza literatura ma ogromne luki w wyjaśnieniu, luki odpowiadają dokładnie pomijanym ideom bootstrap. Możesz przeczytać pobieżny opis tutaj: Co to są bootstrapy? oraz w jednym z moich pytań: Czy są struny, które nie są do żucia?. Bez bootstrapów tak naprawdę nie zrozumiesz, dlaczego łańcuchy oddziałują na siebie według topologii lub dlaczego są unikalne (lub nawet dlaczego są jednolite, chociaż Polchinsky ma o tym dyskusję). Artykuł Dolen Horn Schmidt na temat reguł sumy energii skończonej jest sam w sobie niezwykle interesującą fizyką zderzaczy, ale został odrzucony w GSW, nazywając go „wypadkiem”!
Literaturą, która okazała się najbardziej pomocna w rozwiązywaniu tajemnic lat 60., była klasyczna „Teoria złożonego pędu kątowego” Gribova z 1967 r. (jest to kamień z Rosetty dla całej tej literatury, chociaż QM Landaua zawiera sekcję teorii Regge, która również pomaga) , Przegląd strun Veneziano z 1974 (lub 75) przeglądu strun Scherka (i ogólnie wszystkich jego artykułów) oraz przegląd teorii strun Mandelstama (także w połowie lat 70., jest jak Bohr i Kramers razem wzięci) oraz artykuły w Superstrings I / I wtedy stało się jasne. Następnie możesz śledzić, czytając Witten i czytając tego, kogo cytuje Witten (jest to rodzaj uważanej za standardową praktykę).
Artykuły t'Hooft o holografii z lat 86-91, Susskind z lat 90-97 są ładne są bardzo samodzielne i nie wymagają skomplikowanej maszynerii strun, ale pozwalają zrozumieć, dlaczego teoria wygląda tak, jak wygląda. Pozwalają zrozumieć fizyczny skok w 97 roku z pracą Maldaceny i AdS / CFT. Ogólna zasada w teorii strun jest taka, że matematyka jest prosta (choć trudna), ale fizyka może być całkowicie nieprzejrzysta. Możesz nauczyć się obliczać, ale bez literatury historycznej nie będziesz wiedział, dlaczego otrzymujesz właściwą odpowiedź lub jakie są prawidłowe uogólnienia.
Pytania otwarte
Istnieją tak wielu, że nie sposób ich wymienić. Nie dostaniesz dobrego od doradcy akademickiego, prawdopodobnie chcesz znaleźć swój i szybko. Jeśli przeczytasz oryginał i literaturę z lat 90., zobaczysz milion otwartych problemów, chociaż we współczesnej literaturze (po roku 2000) zobaczysz naprawdę tylko jeden:
- Jakie jest prawidłowe sformułowanie Relacje KLT?
Staje się oczywiste, że N = 8 SUGRA jest skończona i nikt nie ma na to dowodów. To nadchodzi wkrótce i nad tym pracuje tak wielu najlepszych ludzi. To bardziej matematyka niż fizyka, ale ważne jest, aby zrozumieć perturbacyjną strukturę strun.
Jest to obecnie główny problem, ponieważ wiąże teorię strun z obliczeniami teorii perturbacji, które są ważne dla LHC.
Niestety, na pytania w tradycyjnej teorii strun wpływa choroba o dużych wymiarach poza wymiarami. To była gra typu free-for-all, która zakończyła drugą rewolucję strunową i doprowadziła do degeneracji w fantazję (patrz tutaj:)
Oto kilka innych otwartych problemów. Postaram się uniknąć powtarzania mojej poprzedniej listy: Co jest obecnie niekompletne w M-teorii?:
- Jaka jest dokładna reguła sumy liczby pól objętości bagiennych?
Powinno istnieć ograniczenie bagiennej liczby pól na podstawie jakiejś miary objętości zagęszczenia. Jeśli masz niewielkie zagęszczenie, istnieje ograniczenie związane z ładunkiem centralnym i niezmienność modularną, która wybiera rozmiar grupy mierników w ciągach heterotycznych i typu I. Nie możesz zrobić zbyt dużo rzeczy niskoenergetycznych bez naruszenia spójności. Gdy wymiary stają się większe, możesz wrzucić więcej bzdur i uzyskać więcej niskoenergetycznej materii. Istnieje jednak heurystyka, że im więcej materii wydostaniesz, tym większe zagęszczenie. Ale nie jest znany dokładny związek. Co to jest? Ile rzeczy ogółem spodziewamy się w naszym wszechświecie, w tym ciemnej materii i sektora Higgsa?
- Jak udowodnić nierówność ładunku masowego?
To jest ograniczenie widmowe na łańcuchu vacua, które mówi ci, że najlżejsza naładowana cząstka musi być lżejsza niż jej masa. Istnieją heurystyczne argumenty, które przekonują, że musi to być prawda, ale powinno to być udowodnione w każdej teorii holograficznej. Jednak dowód jest po prostu poza zasięgiem. Simeon Hellerman opublikował artykuł o granicach mas dla neutralnych czarnych dziur, co jest dużym krokiem naprzód.
- Co się dzieje z ekstremalnymi czarnymi dziurami?
Jeśli utworzysz stos D-bran i odciągniesz jedną, nie ma siły przywracającej. Dla odpowiednich bran jest to opisane przez teorię miernika N = 2 z modułem. Jeśli pozwolisz branie powoli zderzać się z innymi, w teorii pola powstają oscylacje, a zderzenie jest opisane geometrią analogiczną do monopoli Atiyah i Hitchina. Ale to jest teraz model zderzenia czarnej dziury.
Chodzi o to, że jest on klasycznie odwracalny i prowadzi do oscylacji, odbijania się i odbijania się bran. Ale naiwnie oczekujesz, że w prawdziwym zderzeniu czarnej dziury prowadzi to do nieodwracalnej absorpcji. Co klasycznie robią bliskie ekstremalne czarne dziury? Czy są nieodwracalne? Czy są odwracalne? Myślę, że są one odwracalne.
Jest to związane z kwestią odzyskiwania klasycznej geometrii z AdS / CFT. Korespondencja jest bardzo trudna do przyjęcia klasycznego ograniczenia lokalnego, na którym ma odzyskać supergrawitację. Wiesz, że to działa, ale nie oznacza to, że możesz prześledzić, co dzieje się z klasyczną materią, zaczynając z dużej odległości, przechodząc w stos bran. Czy wychodzi ponownie (jeśli są odwracalne, to musi)? Ale jak?
- Czy istnieje obliczalna próżnia inna niż SUSY?
Jest artykuł o heterotycznych ciągach SO (16) xSO (16), który jest szybki zrecenzowany w Polchinsky Alvarez-Gaume / Ginsparg / Moore / Vafa. Ten model jest godny uwagi, ponieważ nie jest SUSY, ale ma zerową energię próżni przy zerowym sprzężeniu. To pozostałość po tym, że jest to odwzorowanie modelu SUSY. Czy są inne takie prognozy? Jaka jest ogólna idea?
Istnieje również wiele niekonwencjonalnych vacua znalezionych w latach 80., które zostały zamiatane pod dywan, ponieważ ludzie chcieli, aby sznurki były bardziej wyjątkowe niż są. Tę pracę należy przeczytać (chociaż nie przeczytałem wystarczająco dużo, tylko jeden lub dwa artykuły, abym wiedział, że istnieją).
W każdym razie lepsze pomysły niż te zdobędziesz tylko z lektury, ale aby to zrobić, musisz szybko przejrzeć starą literaturę, a zajmuje to tylko kilka miesięcy, jeśli wiesz, gdzie szukać. Kluczem dla mnie był Gribov.