pong
2005-10-27 01:44:48 UTC
ang aking masterpiece. basahin nyo uli ng mabuti.
ser/mam wag nyo nalang pansinin yung 2 dayuhan na yan - ipaubaya nyo
nalang sa akin. at ako din wag nyo nalang pansinin. katulad ng sinabi
ni JT - ignore nyo lang yung basura, o i-kill file nyo.
katunayan po nauunawaan ko ang inyong sinasabi. dahil lumaki ako sa
pamilya na 7 kaming akakapatid, kadalasan maingay ang pamamahay namin
kahit pag may bisita. parang narining ko uli yung nanay ko na sinasabi
"shhh kakahiya sa mga bisita". oo nga naman nakakahiya sa mga dayuhan.
pero naman kung yung bisita ay inabuso ang iyong mga kapatid at
ininsulto ang iyong mga magulang, ano naman kaya ang gagawin mo? siguro
panahon na para ilabas ang lumang itak at sunugin ang cedula, di po ba?
pagpasensyahan nyo po ang pagsulat ko nito kung hindi ko magawang purong
tagalog at kung minsan mas madali sa akin ang taglish, kaya lang baka
may madamay na bisita nga naman.
hindi siguro ninyo alam na yang 2 yan AY banyaga na nambu-bully at nag
te-terrorize ng mga tao na gusto magsalita dito. yung isa dinadaan sa
gilas niya mag inggles, at mahusay nga naman siya manginsulto sa inggles
ngunit wari ko di marunong ng tagalog o kahit anong salitang pinoy. at
dahil sa kitid ng kanyang utak, pagkawalang sopistikasyon at
pagka-ignorante at bigoted, palagay ko di din yan nakapag kolehiyo. sa
yung tuta naman niya, medyo marunong ng tagalog, pero tingin ko di
nakatapos ng mataas na paaralan yan kasi napaka krudo ng isipan at
napakabaho ng bunganga.
meron naman nagsasabi na siguro "weak" ang ego ko (paki tignan sa baba)
daw kasi di ko matanggap ang konting criticism. tanong ko naman "anong
criticism"? mabuti sana kung constructive ang sinasabi eh puro paninira,
pangaasar, pangiinsulto, pagmumura at pagpapataas ng sariling bangko ang
naririnig ko sa 2 dayuhan na yan. at isa pa, sabi ko nga "salamat sa
iyong amateur psychology" pero kung naaalala ko pa yung psych101 ko,
ibatay nalang natin sa tinatawag na "flight or fight impulse". pag ang
ego daw ng isang tao ay nasa panganib, kailangan niya mag desisyon kung
siya'y tatakbo o lalaban. pagkaintindi ko ay kadalasan kung mahina ang
ego ng tao, siya'y tatakbo, o tatahimik nalang. sa kabilang dako kung
ang ego naman ng tao ay napakalaki (inflated) wala siyang choice kundi
lumaban kasi sa kalooblooban niya alam niya na fragile ang ego niya at
nagiging sobrang depensib siya. Yung taong may kapangyarihan mamili,
usisain ang situasyon, at mag desisyon kung siya'y tatakbo o lalaban ay
yung nasa gitna - yung katamtaman lang ang ego, kung baga. Para sa
akin, pinipili kong lumaban kaysa tumakbo.
sa kalagitnaan ng bundok cordilyera meron isang makitid na daanan na
mula pa ng panahon ng mga ninuno natin ay naging main connection ng
ilocos at cagayan valley. ang lupa sa makasaysayang lugar na ito ay
diniligan ng dugo ng mga 60 ilocanos and a few tagalogs, among them a
young general from bulacan named gregorio del pilar. they spilled their
blood in that hallowed strip of ground called Tirad Pass against a
superior american force (of 500) to buy time for aguinaldo to escape.
(http://www.kernersville.us/project/wikipedia/index.php/Battle_of_Tirad_Pass)
maaaring sabihin natin na sadyang sinayang lang nila ang buhay nila kasi
sa kaduluduluhan natalo din tayo ng mga americano. siguro nga - pero
sasabihin ba natin na sinayang nila rizal, bonifacio at mabini ang mga
buhay nila kasi hanggang ngayon ang isipan natin at maka-pyudal pa rin?
oo katunayang sayang ang buhay nila kung hindi natin sila tatandaan at
igagalang ang kahulugan ng kanilang paglaban at sakripisyo, at kung
papayagan lang natin na abusuhin tayo, duraan, at tapaktapakan ng mga
nagaakalang mas magaling sila sa atin kasi banyaga sila.
oo tutoo at di mapagkaila na tayo'y may mga problema bilang
sangkatauhan. sa loob ba naman ng mahigit na 300 taon na pagaabuso sa
atin, at sa pagkawala ng ating pinakamabubuti at pinakamatatapang na
kababayan sa paglaban noong 1898 at ulit nong 1900 pag dating ng mga
amerikano, natuto tayo makibagay, magpakumbaba, mag "yes ser, yes mam"
upang mag survive. kung isipin po ninyo, bukod pa sa mga bayaning
nagbuwis ng kanilang buhay laban sa espanya, napilitang maglagay ng
mahigit 50 mil na sundalo ang mga amerikano upang isupil ang ating mga
matatapang na kababayan. minsan nakakakilabot isipin - inisip ko lang
minsan "kelan kaya ang huling panahon na nagkaroon ng pride ang mga
pinoy? maliban sa EDSA, at di siguro mabuting example yan kasi sa
manila lang naman nangyari yan, sa palagay ko the last time was when we
kicked spain out. minsan sinusubukan ko ilagay yung sarili ko sa
panahon na yon. imagine, tinalo natin ang isang world power! (kahit ano
pang sabihin nila na excuse kung paano tayo nanalo) and if you read f.
sionil jose's ("Dusk") characterization of what our people were like at
the time and how we were treated by our colonial masters - we had just
won our freedom from slavery in our own land. what a feeling it must
have been, mixed with the loss of our best and bravest men and women,
but what a feeling of pride our people must have had for that brief
moment. Kaya nga siguro hindi na sila nag isip pa ng 2 beses na labanan
nila ang mga americano pag dating nila. (katunayan din na kung nanalo
ang democratic party noong eleksyon ng 1900 sa amerika, ang plataporma
nila ay para sa hindi sakupin ang pilipinas. sabi nila na "how can a
country that won it's freedom from tyranny in all concience occupy
another country that has just won it's freedom?" kaya lang dahil sa
isang mining disaster sa east coast nanalo ang mga republicans) ano? -
kaka panalo lang namin, kakalaya pa lang namin sasakupin ulit ninyo
kami? di na oy. 50 mil na sundalong americano ang kinailangan, at sa
kaduluduluhan, maliban sa mga namundok at tuluyang nag gerilya, mahigit
200,000 (mga 16,000 ang sundalo daw, yung iba sibilyan) sa atin
inakamatapang na lalaki at babae ang namatay sa gyerang yon. kung
isipin nyo na ang populasyon ng pilipinas noong 1900 ay mga 8 million
ang (http://www.gfmer.ch/Books/bookmp/205.htm), di natin masukat o
ma-imagine man ang impact ng pagkawala ng mga yan sa ating gene pool.
sila ang marunong lumaban, sila ang hindi magpapasupil, at ang naiwan ay
ang mga katulad natin, na marunong yumuko, makibagay, lunukin ang pride
- pero oo nga naman, nag survive tayo. yon ang survival skills natin
bilang pinoy - marunong ngumiti, tumawa, pag ninanakawan na tayo ng
presidente natin anong ginagawa natin? magiisip ng erap jokes.
("Filipino soldiers were not the only ones to bear the brunt of American
brutality. Approximately 200,000 Filipino civilians were also killed in
the conflict; estimates range as high as several million. Many died from
starvation and disease caused by the war, but in many cases American
soldiers were more directly responsible. Rape, looting, and murder often
followed the capture of towns."
http://www.geocities.com/Athens/Crete/9782/atrocities.htm )
Interesting na sa mga araw na ito, may 2 pangyayar na parang nagkasabay
- una ang pagkamatay ni Rosa Parks sa Detroit, na mga 90+ yrs old na
siya, "of natural causes" sabi nga nila; at pangalawa ang pagaabot na ng
2,000 ang mga namatay na sundalong amerikano sa iraq. ang pinakitang
tapang ni rosa parks na hindi tumayo sa bus at ibigay ang kanyang upuan
sa isang puti, at ang pagkaaresto sa kanya at pagkabilanggo, ang naging
pasimula ng civil rights movement, at naginspire kay martin luther king
- isang mahinang babae na may tapang at lakas ng loob. sa iraq 2,000 na
ang namamatay dahil sa obsession ng presidente na mag revenge para sa
9-11. minsan naiisip ko ang mga pangyayari ng 9-11 dahil nagbago lahat
ng buhay natin dahil doon. naalala nyo pa ba noong unang panahon eh
pwede ka dumating sa airport kahit 30 mins bago lumipad? ngayon
kailangan siguraduhin mong walang butas ang medyas mo dahil pihado
pahuhubaran ka ng sapatos. yung mga wise nga nagtsi-tsinelas nalang
para walang gulo.
naiisip ko lang kasi kung tuusin mo, sa 4 na eroplano na na-hijack ng
mga terrorista, 3 ang umabot sa target nila, 2 sa world trade at 1 sa
pentagon. yung pang 4 nag crash sa isang field sa pennsylvania. ano ang
pinagkaiba nitong isa? simple lang. doon sa 3 walang ginawa ang mga
pasahero dahil sa takot at intimidation. yung isa, lumaban ang mga
pasahero, at oo nga nahulog din ang eroplano pero hindi nagwagi ang mga
terrorista. mula noong 9-11 pinasya ko na kung ako'y magiging pasahero
at ma hijack ang eroplano ko, unang pagkakataon ko pag di sila
nakatingin, hahampasin ko ng kahit anong makuha ko, kahit sapatos ko
lang, luluksuhin ko at lalabanan ko kahi kagatin ko lang ng pustiso ko
hehe. in other words, i would try to do something, and get the other
passengers to join in. bahala na diba kasi patay na din naman kayong
lahat at that point. in other words, as they say, "the only thing for
tyranny to triumph is for good people to do nothing", and to paraphrase,
the only thing for bullies to win is for people not to stand to them.
after all bullying is just another, more juvenile, form of terrorism, diba?
Growing up I did not have many exposures to bullying - i went to a small
convent school, where the whole GRADE, not just class, was about 20
students. we were so few, we mostly picked on the girls until after a
while we started to find them sexy. In high school i observed many
incidents of bullying, but luckily was seldom the target. maybe it was
because i was never the smallest in class, or maybe it was because a few
people knew that i started carrying a switch blade in second year, or
maybe it was because most people knew that one of my good friends
carried a gun, or maybe i was just lucky. but i was mugged once and
robbed another time, beaten up by 4 men once... so i know a little bit
about what it is to be a victim. i also saw on a couple of rare
occations, where the bully, when he had to fight one on one without his
gang to back him up, would be throwing all sorts of karate kicks and
stuff but would end up the one crying because the other guy would simply
not back down. bullies are like that. matatapang yan pag may mga
kasama pero pag na isolate na sila, wala na, iiyak iyak na yan. o kaya
sasaksakin ka sa likod, kaya ingat ka din. ganunpaman, para sa akin ang
tanging paraan para mag deal sa mga bullies ay lumaban, kahit masaktan
ka or bugbugin ka. kasi kung di ka lalaban baka isang araw kunin mo
nalang ang baril mo at barilin mo lahat ng tao sa paligid, tulad ng
nangyari sa columbine.
kaya ser/mam, ipagpaliban nyo nalang po sa akin yang dalawang dayuhan na
yan. ignore nyo nalang po kami. paglalaruan ko lang sila. wala naman
sa akin yan basta may 5 o 10 sandali ako tuwing makalawa sagutin ang mga
mabababaw nilang insulto at mga tahol. habang nakatutok sa akin ang
atensyon nila, at least okupado siguro ang mga 2-3 oras nila sa kawalang
buhay nila sa paguusisa at paghahanap ng diksyonaryo at thesaurus upang
uanawain ang mga sinasabi ko. habang okupado sila at gulong-gulo sa
pagbabawi sa mga kataga ko eh di nababawasan naman ang pineperwisyo
nilang ibang tao. sa cost-benefit, patas na siguro kami. at saka wag ka
mag alala kasi di ko naman gagawin yan full time - minsan-minsan lang
kasi medyo entertaining kung minsan - para kang nakikipag chess sa isang
bata o nakikipagtalo sa unggoy- makakatuwa pero nakakasawa din pag
paulit-ulit lang. anyway katulad ng sinabi ko gusto ko lang ilantad ang
kabuktutan nila at ang kanilang petty tyrrany and pagka bankrupt ng
kanilang isipan at moralidad. pero syempre di ko magagawa yan habang
buhay at minsan kailangan din po ako magbakasyon. :)
ser/mam pagpasensyan po ninyo at bigyan ng paumanhin ang maaaring
nangyaring pagistorbo namin sa katahimikan ninyo. ibalato mo na sa akin
yang 2 yan at ako ang bahala sa kanila.
salamat po.
ser/mam wag nyo nalang pansinin yung 2 dayuhan na yan - ipaubaya nyo
nalang sa akin. at ako din wag nyo nalang pansinin. katulad ng sinabi
ni JT - ignore nyo lang yung basura, o i-kill file nyo.
katunayan po nauunawaan ko ang inyong sinasabi. dahil lumaki ako sa
pamilya na 7 kaming akakapatid, kadalasan maingay ang pamamahay namin
kahit pag may bisita. parang narining ko uli yung nanay ko na sinasabi
"shhh kakahiya sa mga bisita". oo nga naman nakakahiya sa mga dayuhan.
pero naman kung yung bisita ay inabuso ang iyong mga kapatid at
ininsulto ang iyong mga magulang, ano naman kaya ang gagawin mo? siguro
panahon na para ilabas ang lumang itak at sunugin ang cedula, di po ba?
pagpasensyahan nyo po ang pagsulat ko nito kung hindi ko magawang purong
tagalog at kung minsan mas madali sa akin ang taglish, kaya lang baka
may madamay na bisita nga naman.
hindi siguro ninyo alam na yang 2 yan AY banyaga na nambu-bully at nag
te-terrorize ng mga tao na gusto magsalita dito. yung isa dinadaan sa
gilas niya mag inggles, at mahusay nga naman siya manginsulto sa inggles
ngunit wari ko di marunong ng tagalog o kahit anong salitang pinoy. at
dahil sa kitid ng kanyang utak, pagkawalang sopistikasyon at
pagka-ignorante at bigoted, palagay ko di din yan nakapag kolehiyo. sa
yung tuta naman niya, medyo marunong ng tagalog, pero tingin ko di
nakatapos ng mataas na paaralan yan kasi napaka krudo ng isipan at
napakabaho ng bunganga.
meron naman nagsasabi na siguro "weak" ang ego ko (paki tignan sa baba)
daw kasi di ko matanggap ang konting criticism. tanong ko naman "anong
criticism"? mabuti sana kung constructive ang sinasabi eh puro paninira,
pangaasar, pangiinsulto, pagmumura at pagpapataas ng sariling bangko ang
naririnig ko sa 2 dayuhan na yan. at isa pa, sabi ko nga "salamat sa
iyong amateur psychology" pero kung naaalala ko pa yung psych101 ko,
ibatay nalang natin sa tinatawag na "flight or fight impulse". pag ang
ego daw ng isang tao ay nasa panganib, kailangan niya mag desisyon kung
siya'y tatakbo o lalaban. pagkaintindi ko ay kadalasan kung mahina ang
ego ng tao, siya'y tatakbo, o tatahimik nalang. sa kabilang dako kung
ang ego naman ng tao ay napakalaki (inflated) wala siyang choice kundi
lumaban kasi sa kalooblooban niya alam niya na fragile ang ego niya at
nagiging sobrang depensib siya. Yung taong may kapangyarihan mamili,
usisain ang situasyon, at mag desisyon kung siya'y tatakbo o lalaban ay
yung nasa gitna - yung katamtaman lang ang ego, kung baga. Para sa
akin, pinipili kong lumaban kaysa tumakbo.
sa kalagitnaan ng bundok cordilyera meron isang makitid na daanan na
mula pa ng panahon ng mga ninuno natin ay naging main connection ng
ilocos at cagayan valley. ang lupa sa makasaysayang lugar na ito ay
diniligan ng dugo ng mga 60 ilocanos and a few tagalogs, among them a
young general from bulacan named gregorio del pilar. they spilled their
blood in that hallowed strip of ground called Tirad Pass against a
superior american force (of 500) to buy time for aguinaldo to escape.
(http://www.kernersville.us/project/wikipedia/index.php/Battle_of_Tirad_Pass)
maaaring sabihin natin na sadyang sinayang lang nila ang buhay nila kasi
sa kaduluduluhan natalo din tayo ng mga americano. siguro nga - pero
sasabihin ba natin na sinayang nila rizal, bonifacio at mabini ang mga
buhay nila kasi hanggang ngayon ang isipan natin at maka-pyudal pa rin?
oo katunayang sayang ang buhay nila kung hindi natin sila tatandaan at
igagalang ang kahulugan ng kanilang paglaban at sakripisyo, at kung
papayagan lang natin na abusuhin tayo, duraan, at tapaktapakan ng mga
nagaakalang mas magaling sila sa atin kasi banyaga sila.
oo tutoo at di mapagkaila na tayo'y may mga problema bilang
sangkatauhan. sa loob ba naman ng mahigit na 300 taon na pagaabuso sa
atin, at sa pagkawala ng ating pinakamabubuti at pinakamatatapang na
kababayan sa paglaban noong 1898 at ulit nong 1900 pag dating ng mga
amerikano, natuto tayo makibagay, magpakumbaba, mag "yes ser, yes mam"
upang mag survive. kung isipin po ninyo, bukod pa sa mga bayaning
nagbuwis ng kanilang buhay laban sa espanya, napilitang maglagay ng
mahigit 50 mil na sundalo ang mga amerikano upang isupil ang ating mga
matatapang na kababayan. minsan nakakakilabot isipin - inisip ko lang
minsan "kelan kaya ang huling panahon na nagkaroon ng pride ang mga
pinoy? maliban sa EDSA, at di siguro mabuting example yan kasi sa
manila lang naman nangyari yan, sa palagay ko the last time was when we
kicked spain out. minsan sinusubukan ko ilagay yung sarili ko sa
panahon na yon. imagine, tinalo natin ang isang world power! (kahit ano
pang sabihin nila na excuse kung paano tayo nanalo) and if you read f.
sionil jose's ("Dusk") characterization of what our people were like at
the time and how we were treated by our colonial masters - we had just
won our freedom from slavery in our own land. what a feeling it must
have been, mixed with the loss of our best and bravest men and women,
but what a feeling of pride our people must have had for that brief
moment. Kaya nga siguro hindi na sila nag isip pa ng 2 beses na labanan
nila ang mga americano pag dating nila. (katunayan din na kung nanalo
ang democratic party noong eleksyon ng 1900 sa amerika, ang plataporma
nila ay para sa hindi sakupin ang pilipinas. sabi nila na "how can a
country that won it's freedom from tyranny in all concience occupy
another country that has just won it's freedom?" kaya lang dahil sa
isang mining disaster sa east coast nanalo ang mga republicans) ano? -
kaka panalo lang namin, kakalaya pa lang namin sasakupin ulit ninyo
kami? di na oy. 50 mil na sundalong americano ang kinailangan, at sa
kaduluduluhan, maliban sa mga namundok at tuluyang nag gerilya, mahigit
200,000 (mga 16,000 ang sundalo daw, yung iba sibilyan) sa atin
inakamatapang na lalaki at babae ang namatay sa gyerang yon. kung
isipin nyo na ang populasyon ng pilipinas noong 1900 ay mga 8 million
ang (http://www.gfmer.ch/Books/bookmp/205.htm), di natin masukat o
ma-imagine man ang impact ng pagkawala ng mga yan sa ating gene pool.
sila ang marunong lumaban, sila ang hindi magpapasupil, at ang naiwan ay
ang mga katulad natin, na marunong yumuko, makibagay, lunukin ang pride
- pero oo nga naman, nag survive tayo. yon ang survival skills natin
bilang pinoy - marunong ngumiti, tumawa, pag ninanakawan na tayo ng
presidente natin anong ginagawa natin? magiisip ng erap jokes.
("Filipino soldiers were not the only ones to bear the brunt of American
brutality. Approximately 200,000 Filipino civilians were also killed in
the conflict; estimates range as high as several million. Many died from
starvation and disease caused by the war, but in many cases American
soldiers were more directly responsible. Rape, looting, and murder often
followed the capture of towns."
http://www.geocities.com/Athens/Crete/9782/atrocities.htm )
Interesting na sa mga araw na ito, may 2 pangyayar na parang nagkasabay
- una ang pagkamatay ni Rosa Parks sa Detroit, na mga 90+ yrs old na
siya, "of natural causes" sabi nga nila; at pangalawa ang pagaabot na ng
2,000 ang mga namatay na sundalong amerikano sa iraq. ang pinakitang
tapang ni rosa parks na hindi tumayo sa bus at ibigay ang kanyang upuan
sa isang puti, at ang pagkaaresto sa kanya at pagkabilanggo, ang naging
pasimula ng civil rights movement, at naginspire kay martin luther king
- isang mahinang babae na may tapang at lakas ng loob. sa iraq 2,000 na
ang namamatay dahil sa obsession ng presidente na mag revenge para sa
9-11. minsan naiisip ko ang mga pangyayari ng 9-11 dahil nagbago lahat
ng buhay natin dahil doon. naalala nyo pa ba noong unang panahon eh
pwede ka dumating sa airport kahit 30 mins bago lumipad? ngayon
kailangan siguraduhin mong walang butas ang medyas mo dahil pihado
pahuhubaran ka ng sapatos. yung mga wise nga nagtsi-tsinelas nalang
para walang gulo.
naiisip ko lang kasi kung tuusin mo, sa 4 na eroplano na na-hijack ng
mga terrorista, 3 ang umabot sa target nila, 2 sa world trade at 1 sa
pentagon. yung pang 4 nag crash sa isang field sa pennsylvania. ano ang
pinagkaiba nitong isa? simple lang. doon sa 3 walang ginawa ang mga
pasahero dahil sa takot at intimidation. yung isa, lumaban ang mga
pasahero, at oo nga nahulog din ang eroplano pero hindi nagwagi ang mga
terrorista. mula noong 9-11 pinasya ko na kung ako'y magiging pasahero
at ma hijack ang eroplano ko, unang pagkakataon ko pag di sila
nakatingin, hahampasin ko ng kahit anong makuha ko, kahit sapatos ko
lang, luluksuhin ko at lalabanan ko kahi kagatin ko lang ng pustiso ko
hehe. in other words, i would try to do something, and get the other
passengers to join in. bahala na diba kasi patay na din naman kayong
lahat at that point. in other words, as they say, "the only thing for
tyranny to triumph is for good people to do nothing", and to paraphrase,
the only thing for bullies to win is for people not to stand to them.
after all bullying is just another, more juvenile, form of terrorism, diba?
Growing up I did not have many exposures to bullying - i went to a small
convent school, where the whole GRADE, not just class, was about 20
students. we were so few, we mostly picked on the girls until after a
while we started to find them sexy. In high school i observed many
incidents of bullying, but luckily was seldom the target. maybe it was
because i was never the smallest in class, or maybe it was because a few
people knew that i started carrying a switch blade in second year, or
maybe it was because most people knew that one of my good friends
carried a gun, or maybe i was just lucky. but i was mugged once and
robbed another time, beaten up by 4 men once... so i know a little bit
about what it is to be a victim. i also saw on a couple of rare
occations, where the bully, when he had to fight one on one without his
gang to back him up, would be throwing all sorts of karate kicks and
stuff but would end up the one crying because the other guy would simply
not back down. bullies are like that. matatapang yan pag may mga
kasama pero pag na isolate na sila, wala na, iiyak iyak na yan. o kaya
sasaksakin ka sa likod, kaya ingat ka din. ganunpaman, para sa akin ang
tanging paraan para mag deal sa mga bullies ay lumaban, kahit masaktan
ka or bugbugin ka. kasi kung di ka lalaban baka isang araw kunin mo
nalang ang baril mo at barilin mo lahat ng tao sa paligid, tulad ng
nangyari sa columbine.
kaya ser/mam, ipagpaliban nyo nalang po sa akin yang dalawang dayuhan na
yan. ignore nyo nalang po kami. paglalaruan ko lang sila. wala naman
sa akin yan basta may 5 o 10 sandali ako tuwing makalawa sagutin ang mga
mabababaw nilang insulto at mga tahol. habang nakatutok sa akin ang
atensyon nila, at least okupado siguro ang mga 2-3 oras nila sa kawalang
buhay nila sa paguusisa at paghahanap ng diksyonaryo at thesaurus upang
uanawain ang mga sinasabi ko. habang okupado sila at gulong-gulo sa
pagbabawi sa mga kataga ko eh di nababawasan naman ang pineperwisyo
nilang ibang tao. sa cost-benefit, patas na siguro kami. at saka wag ka
mag alala kasi di ko naman gagawin yan full time - minsan-minsan lang
kasi medyo entertaining kung minsan - para kang nakikipag chess sa isang
bata o nakikipagtalo sa unggoy- makakatuwa pero nakakasawa din pag
paulit-ulit lang. anyway katulad ng sinabi ko gusto ko lang ilantad ang
kabuktutan nila at ang kanilang petty tyrrany and pagka bankrupt ng
kanilang isipan at moralidad. pero syempre di ko magagawa yan habang
buhay at minsan kailangan din po ako magbakasyon. :)
ser/mam pagpasensyan po ninyo at bigyan ng paumanhin ang maaaring
nangyaring pagistorbo namin sa katahimikan ninyo. ibalato mo na sa akin
yang 2 yan at ako ang bahala sa kanila.
salamat po.