Post by H.P. de NijsDe Britse kolonisten spraken Brits-Engels, dat is aannemelijk.
Uiteraard, met die nuance dat het Brits-Engels van toen anders klonk dan
dat van nu. En dat er ook toen vele verschillende accenten en dialecten
bestonden op het Britse eiland, en nauwelijks zoiets als een
standaardtaal, door de ongeletterdheid van de doorsnee-Engelsman toen.
Post by H.P. de NijsMaar waarom en per wanneer is dat accent er in geslopen?
In wezen dezelfde nuance als hierboven: in zowel het huidige
standaard-Brits-Engels (een correctere term is het RP-Engels - Received
Pronunciation) als het standaard-Amerikaans-Engels (net als in overige
'normen' van Engels overigens) kan je beweren dat er een accent 'geslopen'
is, mocht je het kunnen vergelijken met het Engels uit het Engeland van
enkele eeuwen terug.
Post by H.P. de NijsKwam dat pas later, omstreeks 1800, na inmenging van immigranten uit
andere landen, of kwam dat 'spontaan' opzetten na enkele generaties.
Ik denk dat je het antwoord zelf wel kent: door allebei.
Post by H.P. de NijsAls je je nu vestigt als immigrant in de VS, dan spreken je kinderen
binnen een halfjaar "accentloos" Amerikaans-Engels. Verhuis je naar
Engeland, dan spreken ze in no-time standaard Engels.
Het gaat hier dus om: waar ligt de oorsprong van dat accent.
Nogmaals: Amerikanen zullen vinden van Britten dat ze een accent hebben.
Vice versa ook. Hetzelfde geldt voor de verhoudingen tussen Indisch-,
Zuid-Afrikaans-, Australisch-, Iers-, Nigeriaans-Engels, enz. Elkeen ziet
zijn variant van het Engels als 'de norm', al wie daaraan niet
beantwoordt, heeft 'een accent', ook als dat bv. Oxford English is. Een
volkomen verdedigbare denkwijze.
Ik krijg de indruk dat je uitgaat van één 'norm' voor de Engelse taal.
Die is er dus _niet_. Internationaal - waarmee ik bedoel: in de
niet-Engelstalige landen - gelden er eigenlijk twee (sommigen zullen
beweren tweeëneenhalve) normen van standaard-Engels:
1. het Brits-Engels: eigenlijk het RP-Engels, het Engels van slechts een
kleine minderheid van de Engelsen (niet: de Britten), veelal hoogopgeleid
en wonend in ZO-Engeland; o.m. in het West-Europese onderwijs wordt
doorgaans deze norm van Engels gehanteerd;
2. het Amerikaans-Engels: het geografisch- en sociaal-accentloze Engels
van de Noord-Amerikanen; heeft pas sinds kort de vaandel van
internationaal meest onderwezen en prestigieuze norm van Engels
overgenomen van het RP-Engels;
(2,5. het Australisch-Engels: onderwezen in de onmiddellijke geografische
omgeving van Australië, met uitzondering van Nieuw-Zeeland; wordt - niet
toevallig nog het meest door de Australiërs zelf - gezien als een 'derde
standaard' van de Engelse taal.)
In de Engelstalige landen zelf wordt meestal geen specifieke, tenzij de
eigen, vorm van Engels als 'de standaard' beschouwd. Wat niet zo
verwonderlijk is, aangezien in vele van die landen (India, Nigeria,
Singapore, ...) het Engels als een echte _inheemse_ taal gezien wordt.
Daar zou het dus even gek zijn iedereen pakweg het RP-Engels als norm voor
te spiegelen, als het ondenkbaar is in België iedereen een
Noord-Nederlandse uitspraak in te willen pompen.
Post by H.P. de NijsDaarom is de vergelijking met Australië ook relevant (en interessant).
Waarom lijkt Australisch-Engels wél op het standaard Engels en het
Amerikaans-Engels niet?
't Hangt er allemaal maar van af wat je bedoelt met 'lijken op'. Ik heb
ooit eens lijstje moeten studeren van gradaties van 'Brits-Engelsheid'
naar 'Amerikaans-Engelsheid' (wat rhoticiteit; de eigenschap 'bath' met
/A/ dan wel /{/ uit te spreken (zie SAMPA), maar waarvan de naam me even
ontsnapt; woordenschat; e.d.m. betreft). Ook dat ging dus uit van een
minstens bipolaire norm van de Engelse taal. Welnu, ik herinner me van
dat lijstje o.m. dat het accent (dialect, zo je wil) van het Welsh-Engels
als 'Britser' gezien werd dan het RP-Engels zelf. 'Britse' vormen van het
Engels waren o.m. Zuid-Afrikaans-, Australisch-, Nieuw-Zeelands-Engels.
Heel wat dialecten van Noord-Engeland, maar ook het Engels van Schotland,
Ierland, neigen eigenaardig (hoewel ...) genoeg eerder naar het
Amerikaans-, dan naar het Brits-Engels. Met zowat alle andere vormen van
Engels, ook zoals het gesproken en onderwezen wordt in India, enzomeer,
daartussenin.
Post by H.P. de NijsMijn aannemelijke gedachte is dat het Amerikaanse accent is
voortgekomen uit de vermenging van het Brits-Engels met overige talen.
Maar dat is alleen maar mijn gedachte, ik weet niet of hier ooit een
studie van gemaakt is.
Ongetwijfeld.
Maar om mezelf wat te proberen samen te vatten: hoewel dat je vraag niet
was, kan je je even goed afvragen waar het RP-English-accent vandaan komt.
Of dat van het Indisch-Engels, het Iers-Engels, het Scots, het
Zuid-Afrikaans, en ga zo maar door.
Ik hoop dat dat je vraag in een enigszins breder perspectief plaatst.
--
Polar