Post by Léon ObersPost by Frank van der PolAch toe nou, Léon. Een redacteur die zoals in dit geval in wezen
optreedt als inkoper van dat beeld, dient ook te weten wat-ie bestelt.
Hij bestelt foto's bestemd voor in een shopping magazine in 300 dpi.
Nee. Hij of zij vraagt foto's bestemd voor de shoppingrubriek in een
tuinboekje. Maten, ook van dat boekje, worden niet gegeven.
Post by Léon ObersOp het moment dat DTP-ers foto's bestellen hebben ze al een aardig idee
hoe hun drukwerk in elkaar gaat zitten, weten ze ook bij benadering wat
er maximaal aan formaat nodig is. Een idee en samenstelling voor een
brochure ontstaat namelijk eerder dan dat ze lukraak foto's zouden gaan
bestellen.
Ten eerste is dat niet waar. Meer dan eens heeft de dtp-er van een
tijdschrift op het moment dat-ie het materiaal nog niet heeft, geen
idee van wat-ie moet gaan doen, omdat de praktijksituatie is dat-ie te
horen krijgt dat-ie twee of drie pagina's moet vullen en daarvoor een
tekst van X woorden geleverd krijgt waarbij X, maar misschien ook X
plus 1 of X plus 2 beelden zitten. Die beelden vormen niet zelden het
flexibele middel waarmee een vast aantal woorden aangevuld kan worden
tot het gewenste aantal pagina's. Want je kunt een foto wel scalen,
maar tekst niet echt. Eén foto schrappen in een setje van drie
betekent in de praktijk dat de andere twee foto's de witruimte gaan
opvullen die dan ontstaat.
Maar ook al zou wat jij zegt, zo zijn, dan blijft de vraag waarom die
DTP-er die redacteur niet instrueert over het formaat als-ie 'm ok/wel
kan instrueren over de resolutie. Moet die fotograaf ruiken wat die
DTP-er gaat doen?
Post by Léon ObersIn het geval van de redacteur in het bericht van de OP waar de
afmetingen nog niet als zodanig precies zijn gegeven, laat staan een
keus gemaakt (uit archief), zou ik de redacteur even bellen en afspreken
dat ik eerst een serie klein "web" formaat foto's aanlever om "door te
bladeren" (met batchbewerking resizen naar een klein formaat), en als
hij een keus heeft gemaakt, dat hij de beelden in een groter formaat
krijgt aangeleverd.
Wat je hier doet is de situatie van Rob zo ombuigen dat wat jij zou
doen, correct is, maar het bericht verraad dat de redacteur de keuze
in feite al gemaakt heeft.
Post by Léon ObersWil hij direct de beschikking over "grotere" bestanden voor zijn
shopping magazine en is het aantal producten niet echt veel, lever ik
het op 50% van de grootte aan van mijn gebruikte opnameformaat
Waarom denk je dat de helft van jouw opnameformaat het juiste formaat
is? Waarom veronderstel je in hemelsnaam een relatie tussen het
gebruiksformaat van een onbekende uitgave en jouw opname-formaat? En
wat doe je qua scannen als het een dia betreft? Doe je dan ook maar
wat?
Post by Léon Oberszodat de
bandbreedte al direct 4 keer minder is, dan als je de originele opnamen
zou geven. Gaat het echt om vele (tien - honderdtallen) opnamen, geef ik
toch echt ter overweging eerst maar eens een keus te maken uit een
"web"-reeks (die ik online zet) alvorens de moeite te doen alles "groot"
aan te leveren.
Dus je steekt je vinger even in de lucht en op basis van de kant waar
de wind vandaan komt lever je het een, dan wel het ander.
Post by Léon ObersPost by Frank van der PolDat werkt helemaal niet 'wel zo efficiënt'. Dat werkt alleen maar
kostenverhogend en grenst, alls het meerwerk dat dat tot gevolg heeft
in rekening gebracht wordt, aan oplichterij.
Onzin.
Als je weet dat productopnamen voor een shopping catalogus gebruikt gaan
worden, ga je niet met bestanden werken die 4 tot 15 keer keer te groot
zijn voor het doel waar je ze voor nodig hebt.
*DAT* kost namelijk geld. Onhandelbaar veel en grote data om de vele
(honderden) beelden logistiek te verwerken en te back-uppen.
Bovendien worden scans (voor zover dat nog gedaan wordt) per cm
afgerekend. Te grote scans dan nodig kost dus onnodig veel.
Precies. Maar wat nou zo opvallend is, is dat die DTP-er/vormgever bij
het extern scannen in het verleden verrekte goed wist hoe groot het
beeld werd en tot op de procent nauwkeurig de vergrotingsfactor kon
opgeven aan de lithograaf en als het gaat om de fotograaf die digitaal
aanlevert nu niet veel meer lijkt uit te kunnen roepen dan '300DPI'.
Post by Léon ObersDat is voor die paar uitzonderingen (als dat een groter beeld moet zijn)
goedkoper dan in beginsel alle foto's vele malen te groot scannen.
Maar ik scan helemaal niks Leon. Al mijn beelden zijn zo groot als ze
zijn. Dus als het kleiner moet en die DTP-er weet hoeveel kleiner, dan
mag je je toch wel verbazen over het feit dat een DTP-er kennelijk
niks meer tegen zijn collega/redacteur weet te zeggen dan 'zeg maar
dat 300DPI moet zijn'.
Post by Léon ObersDat ligt maar net aan de aard der foto's en opdrachten.
In de praktijk van productfoto's voor catalogi worden in de studio waar
ik werk de beelden kleiner geresized naar een afmeting die niet veel
groter is (reserve / overlap) als benodigd in de catalogus.
Het originele "grote" materiaal wordt niet eens bewaard.
Dus als die klant later zegt. "Beste fotograaf, ik wil graag een
afdruk op A3 hebben van het produktnummer xxyyzz op pagina 65
linksonder hebben", dan zeggen jullie: "sorry klant. we hebben die
foto wel gemaakt en dat kostte ons een uur a raison van X binnen een
grote productie, maar dat was voor postzegelformaat, dus nu moet je
opnieuw dokken voor een nieuwe opname a raison van 3X of 4X omdat het
een aparte klus is".
Post by Léon ObersEr is wel eens door DTP-ers commentaar gegeven dat "originele" groottes
TIF werden aangeleverd (pakweg 32 Mb Canon 1Ds bestanden), terwijl voor
de afbeeldingen in de catalogus 2-2,5 Mb voldoende is.
Da's ook zo'n onuitroeibaar gedrag waar fotografen zich nogal eens aan
bezondigen. Bestandgrootte gebruiken om een formaat te benoemen. "Is 5
Mb voldoende?" en dan mag ik raden waar we het over hebben.
Post by Léon ObersVermenigvuldig dat maar eens met pakweg 600 producten en je merkt direct
op welke problemen je stuit.
Beste Leon. Ik maak panorama opnamen en die zijn zonder uitzondering
op het moment dat ik ze stitch naar PS in layers een halve gigabyte
groot. Nee, inderdaad. De PS bestanden in layers bewaar ik niet, maar
ik bewaar wel het origineel van 12.000 x 6.000 pixels Ook als het om
tientallen of honderden panoramas gaat.
In mijn ogen levert dat voorbeeld van jou dus geen enkel probleem op,
want 600 producten op 32 Mb zou je gewon als Photoshop bestand kunnen
leveren. Dat levert in de praktijk hooguit 7 Gig diskruimte op, ofwel
2 DVD's. Dat kost veertig minuten branden en twee diskjes. Op een
project dat bestaat uit het fotograferen van 600 producten is dat een
vliegenpoepje.
Scalen, indien gewenst moet IEMAND doen. Maar als in eerste instantie
de fotograaf gaat scalen van 32 MB ongecomprimeerd naar naar 3 Mb
ongecomprimeerd en de DTP-er gaat dat vervolgens nog eens handmatig
exact doen naar het werkelijke formaat, dan is dat weliswaar niet
tweemaal zoveel werk, maar wel meer werk dan nodig is. En juist bij
dergelijke aantallen zou dat niet moeten/hoeven.
Als dan tussentijds blijkt dat opnamen nummer x y en z alsnog apart op
32 Mb geleverd moeten worden omdat die, in tegenstelling tot de
producten a, b en c als achtergrond op A4 gebruikt moeten gaan worden,
dan is er inmiddels een hoop tijd in het water gegooid.
Post by Léon ObersAlleen opnamen die mogelijk later ook nog eens iets zouden kunnen
opleveren, worden de RAW files bewaart als "origineel" formaat.
En opnamen die met erg veel retouche zijn gemaakt.
Van alle andere opnamen worden slechts de uiteindelijke werkbestanden
bewaard.
En wie beslist of de opnamen nog eens gebruikt worden? De fotograaf of
de klant? Want als die klant drie maanden later nog eens drie opnamen
voor banieren op een beurs wil op exact dezelfde manier als ze in de
catalogus staan? Dan kan dat dus niet meer.
Als die klant dat wil, dan moet-ie de producten dus kennelijk a raison
van x-honderd Euro opnieuw laten fotograferen en is dan meer geld
kwijt dan er uitgegegeven zou zijn aan handling van grote bestanden in
de oorspronkelijke klus.
Post by Léon ObersPost by Frank van der PolPost by Léon ObersVan een DTP'er zul je over het algemeen hooguit horen dat hij bestanden
nodig heeft bijvoorbeeld voor het uitdekken in drukwerk van 10x15 cm in
300 dpi. Niet het aantal pixels in hoogte en breedte.
Was het maar waar.
Dat is wel de ervaring met de DTP-ers waarmee ik te maken heb.
Maar als Robs werkelijkheid en die van mij overeen komen en afwijken
van die van jou, dan hoop ik toch dat je accepteert dat onze
werkelijkheid ehhh een zekere werkelijkheidswaarde heeft... toch?
Post by Léon ObersPost by Frank van der PolMisschien heb je het bericht van Rob niet goed
gelezen, maar het gaat er voor een belangrijk deel om dat die maten er
juist NIET bij gezegd worden.
Vanuit de insteek van productfoto's voor een shopping magazine weet je
al direct dat je met het aanleveren van origenele fotobestanden (van
minimaal 6-8 megapixel camera's), dat enorme overkill is.
Tuurlijk. Maar dat is het punt niet. De vraag is wat er geleverd moet
worden. En dat wordt kennelijk meer dan eens aangeduid niet met meer
dan '300DPI graag'.
Post by Léon Obers[knip]
Post by Frank van der PolHet is om die reden ook volkomen onmogelijk voor een fotograaf om een
bestand in een optimale kwaliteit aan te leveren, omdat de DTP-er veel
vaker dan in het verleden op een geweldige manier aan het rukken en
trekken slaan met een ontvangen bestand.
Dat zit nu eenmaal in de aard van opmaakprogramma's.
Men heeft het liefst bestanden die iets overlappend zijn voor het kader
waarbinnen het beeld moet passen. Men schuift draait en resized ter
plekke dat de uitkadering het beeld oplevert zoals bedoeld (met
eventueel de overlap van een beeld "achter" het kader).
Is het beeld kleiner dan het kader van het ontwerp, wordt een afweging
gemaakt of men het beeld alsnog groter trekt, of dat een grote bestand
wordt opgevraagd. Een DTP-er die zich bewust is van kwaliteit en die
kwaliteit wordt ook als zodanig door een klant verlangt, zal een groter
bestand opvragen. Voor een shopping catalogus wordt waarschijnlijk het
bestand iets groter getrokken.
Allemaal leuk en aardig Léon, maar in de situatie waarin een vormgever
een dia of afdruk effe inschetste op de reprocamera en van de
lithograaf op 437% films aangeleverd kreeg die vervolgens naar de
montage gingen, kon hij daar ook niks meer aan doen.
Post by Léon ObersAls je als fotograaf de afmetingen niet exact van tevoren kent houdt je
slechts iets meer marge aan als "reserve" in de te verwachten afmetingen.
Post by Frank van der PolAangezien elke vorm van verscherping/unsharp masking het beste gedaan
kan worden op het allerlaatste moment, valt er kwalitatief door de
fotograaf meer dan eens helemaal niets meer in de melk te brokkelen.
Dat is niet de verantwoordelijkheid van een fotograaf.
Nee, maar het is wel zijn foto.
Post by Léon ObersPost by Frank van der PolVervolgens kun je zelfs in kwaliteitsbladen zien dat die blind op
10/15 bij 300DPI aangeleverde bestanden vrolijk opgeblazen worden en
dan zit iedereen
Wie is iedereen?
Mensen die oog hebben voor een zekere kwaliteit in drukwerk, of op z'n
minst streven naar een verbetering ervan.
Post by Léon ObersPost by Frank van der Polzich weer af te vragen waar die rare onscherpte of die
pixels toch vandaan komen. En dan heeft de fotograaf het natuurlijk
gedaan.
Als er binnen de kring van fotograaf / DTP en drukker daar discussie
over zou ontstaan, lever je een "perfecte" foto-afdruk van het beeld om
aan te tonen dat de fotograaf daar niet de oorzaak van is.
Maar dan is het kwaad al geschied. Bovendien is er vaak niet zo'n
intensief contact tussen fotograaf en DTP als het om evaluatie van het
resultaat gaat ter verbetering van de kwaliteit. Zeker niet als het om
tijdschriften gaat.
Post by Léon ObersHet is de
verantwoordelijkheid van een DTP-er / drukker om de kwaliteit van
opmaakwerk en drukken in de gaten te houden met alle problemen van dien.
Niet die van een fotograaf.
Dat is niet waar Leon. ten eerste is het een product dat in een keten
tot stand komt. En als de DTP-er het werk van de fotograaf verknalt,
dan staat bij die foto wel de naam van de fotograaf en niet die van de
DTP-er.
Post by Léon ObersPost by Frank van der PolGezien je standpunt bij jij er kennelijk een voorstander van een
dergelijke ongezonde situatie tot norm te verheffen.
Welke ongezonde situatie en welke norm?
Ieder in het traject heeft zijn eigen verantwoordelijkheden. Je kunt in
goede samenspraak en communicatie tot een goed product komen, maar je
kunt niet de verantwoordelijkheden nemen die niet bij jouw liggen.
Dus kun je op basis van de mededeling 'we willen 300DPI' geen
beslissing nemen en kun je op basis van de mededeling (ook zo'n mooie)
"kunt u het ook in CMYK leveren" (dat is mij de afgelopen week nog en
voor de zoveelste keer gevraagd) slechts melden dat dat een vraag is
die je niet kunt stellen zonder erbij te melden welke CMYK, waarop er
aan de andere kant van de telefoon alsnog en hele diepe stilte met een
enorm vraagteken te horen is...
Frank
