Post by J. HorikxPost by SamadhiPost by J. HorikxPost by SamadhiUiteindelijk is ook zijn ehtiek een mening: hij geeft aan wat in zijn
optiek rechtvaardig is. Naar mijn idee is het juist de inhoud van deze
basisregels zelf, los van zogenaamd geleverd 'bewijs', die aanspreken
en zeer bruikbaar zijn geweest voor het recht en de liberale
democratische samenleving. Het is echter wel een enge definitie van
ethiek die voornamelijk gestoeld is op negatieve vrijheid bescherming.
Daar snap ik niks van.
"Negatieve vrijheid is het domein waarbinnen iemand ongestoord door
anderen kan doen of zijn wat in zijn vermogen ligt. Dit is de kern van
het klassieke liberalisme. Positieve vrijheid gaat over de mate waarin
iemand meester is over zijn eigen bestaan en heeft betrekking op de
waarde van gemeenschap, culturele identiteit en culturele
zelfbeschikking. Legt men teveel nadruk op de gemeenschap dan kan de
negatieve vrijheid onaanvaardbaar in de verdrukking komen. Heeft men
geen oog voor de gemeenschap en het feit dat mensen in hoge mate
sociale wezen zijn dan doet men evenzo geen recht aan het individu.
Hier moeten dus afwegingen gemaakt worden."
Bron: http://www.liberales.be/boeken/berlinvrijheid
Hoe verhoud dit zich tot Kant in jouw optiek?
Dat verhoudt zich (in eerste instantie) _niet_ tot Kant.
Kants vrijheidsbegrip bestaat er voornamelijk uit dat het de afwezig-
heid van externe bepaling impliceert. In de (empirische) werkelijkheid
(=wereld, =natuur) is al het bestaande zo gedefinieerd dat het ding
volledig bepaald is door zijn causale relaties met de andere dingen.
Maar de mens kan zichzelf zo zien alsof hij met zijn denken en hande-
len niet bepaald _wordt_, maar daarentegen zelf ahw aan het begin van
een causale keten staat. Dat is vrijheid.
(Verder geldt bij Kant dat vrijheid de zijnsgrond van de moraal is, en
dat de moraal de kengrond van de vrijheid is)
Overigens moet Kant buiten zijn drie hoofdwerken om (zijn drie kri-
tieken) ongetwijfeld ergens iets additioneels over "vrijheid" gezegd
hebben omdat hij bijzonder in het werk van Rousseau was ge-interes-
seerd (Rousseaus hoofdonderwerpen waren staatkundig van aard terwijl
de man ook nog als wegbereider van de Franse revolutie kan worden
gezien), alleen ben ik met dat gedeelte van zijn werk (en brieven
enzo, die voor het grootste deel bewaard zijn) niet zo bekend.
Post by SamadhiIk zal van de week eens trachten wat kritiek te verwoorden op Kant als
zijnde een mogelijk gebrek aan liefde.
Ik zie het centraal stellen van (slechts) een van de menselijke
affecten als een vorm van dogmatiek of willekeur terwijl het mi
bovendien getuigt van een gebrek aan systematiek. Wat veel
belangrijker is hoe de affecten (en hun relaties met, of hun plaats
tov, alle andere dingen) zelf te plaatsen binnen het denken.
JH- Tekst uit oorspronkelijk bericht niet weergeven -
- Tekst uit oorspronkelijk bericht weergeven -
Tussendoor, dit vind ik ook wel interessant om te lezen in dit
verband:
"Applying compassion to the Categorical Imperative is of little
trouble, since the concept itself would not require any change. Moral
action would still be that which could be consistently universalized,
only now that action appeals to both emotion and reason. Compassion
can easily be universalized consistently since it is a priori
knowledge not based on experience. And since the nature of compassion
is only an active good, it would almost always adhere to the
Categorical Imperative.
‘Almost’ is the problem though. The most evident problem of morality
based in compassion can be seen in the problem of euthanasia, or mercy
killing for those who are terminally ill. It is immoral to kill
someone, yet it is also immoral to allow someone to suffer. If it is a
moral law to not allow anyone to suffer, but also not to kill what is
to be done? Morality based on compassion would see euthanasia as being
moral, since the person is dying anyway. It would be immoral to make
them suffer, when the end result is death anyway. Traditional Kantian
morality (deontology) would likely argue that, although it is true
that death is the outcome, it cannot be known for sure if the person
will suffer every moment until death. It is possible a cure might be
found, or that the pain may subside the closer to death they get.
Perhaps the person will have happiness in those last days even amongst
the pain. Strangely, in cases such as this, though individual and
cultural morality seems to operate on the compassionate-reason
principle, judicial law seems to be based on something similar to
Kant’s deontology. It seems that in no matter the approach taken,
debate still ensues both for and against both sides. And the fact that
this debate has yet to be resolved indicates that morality may be
universalized only to a point, after which it becomes relative. Kant,
himself, states that “when a theory results in conclusions that are
clearly inconsistent with experience, real-world evidence must
outweigh theoretical consistency.” In this case, real-world evidence
from daily experience demands more from morality than a basis purely
on reason. Compassion adds the component lacking in Kant’s
articulation of ethics, that being the God-given “heart” which
Enlightenment thinkers had so often attempted to remove. Most
importantly perhaps, is that with compassion added as the main basis
for morality, forgiveness is once again a possibility where it
previous had not been. In a system devoid of any emotional
consideration, forgiveness is meaningless and serves no purpose.
However, in a world in which emotion has a largely impact on daily
life than reason, forgiveness is essential for settings wrongs, right.
Bron: http://www.fictionpress.com/s/2592233/1/Criticism_of_Kantian_Ethics
Rawls pleit ook voor een reflexief evenwicht waarin continue
heroverweging van de morele oordelen in de samenleving nodig is.
Ik kom er mogelijk nog verder op terug.